Cinta Hati Yang Pergi...


.


Kali ini aku nak cerita tentang cinta hati aku... Cinta hati aku yang telah pergi... Aku waktu umur 15 tahun dulu aku punya satu kucing yang amat-amat aku sayang... Tidak pernah aku sayang mana-mana kucing seperti kucing yang satu ini... Cinta aku padanya benar-benar wujud dan apa yang pasti tak pernah padam rasa itu sehingga kini... Ada satu perasaan kuat yang hadir setiap kali aku memegang dan membelai kucing hitam ini.. Walau pun cuma kucing kampung tapi nilai dirinya amatku kenang.... Meski kucing ini bukan kucing Persia atau kucing kacuk, aku tetap memandang tinggi kerana sifatnya yang lain dari yang lain. Aku panggilnya Boyot. Kerana memang badannya memboyot dan gemuk juga suka benar bersandar pada dinding rumah... Kehadiran Boyot juga membawa gembira pada keluargaku. Termasuk mak ayahku yang sebelumnya tidak menyukai kucing. Ini benar. Ayahku juga menyayangi kucing istimewa ini.


Kucing ni meski tidak punya akal seperti manusia, tapi amat faham akan cara untuk hidup bersama manusia. Sewaktu aku menghadapi peperiksaan PMR, Boyot kucing setia di sisi aku, menemani aku menelaah pelajaran... Waktu 2-3 pagi Boyot masih berjaga bersama aku yang penat menelaah pelajaran. Tangannya nakal bermain dengan pensel-pensel aku. Aaah.. Cinta hatiku ini memang banyak akal untuk menghilangkan kantuk aku. Tapi, di saat aku ingin berkongsi kejayaan dengan kucing istimewa ini, ia pergi meninggalkan aku pada satu pagi yang bening. Pergi untuk selamanya... Aku hilang arah, aku juga hilang segala rasa gembira. Rasa kehilangan memegang kuat hati aku tika itu... Ya, aku menangis kerana kehilangannya... Kucing ini kucing istimewa... Aku sedar aku takkan bertemu kucing seperti ini lagi.... Setelah berbulan-bulan baru aku boleh menerimanya ketiadaannya... Dan sehingga kini aku masih lagi mengenangkan kucing istimewa ini... Dan berharap menemui pengganti.